Van Ouwerkerk Sport- en Ontspanningsmassage

Nieuws · Blindelings vertrouwen op elkaar



door Maurice Steketee

 


DISHOEK Het geluid van knisperende herfstblaadjes doorbreekt de stilte op deze heldere en kille vroege dinsdagmorgen in Dishoek. Terwijl de zon de zee verlaat en de maan zijn laatste schemering laat zien, baant Stefan van Ouwerkerk zich een weg door het Dishoekse bos en duin dat schittert in het ochtendlicht. Geluid en gevoel zijn zijn kompas, van het typische najaarse decor kan hij alleen in gedachten een voorstelling maken. Zien doet hij het niet. Stefan is blind. Met zijn buddy Wim Tempelaar werkt hij een training af op weg naar zijn allereerste hardloopwedstrijd.
,,Je kunt niet op papier krijgen hoeveel ik hier van geniet'', zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht, terwijl hij een boomstammetje ontwijkt. ,,Je ruikt de frisse lucht, voelt de wind door de bomen. Het geeft mij een enorm gevoel van vrijheid.''
Sinds zijn achttiende is Van Ouwerkerk blind. Hij kan alleen nog het onderscheid maken tussen dag en nacht. Het weerhoudt hem er sinds kort niet van om te sporten, samen met zijn hardloopbuddy Wim Tempelaar.
Elke dinsdag- en vrijdagmorgen traint het duo, dat tijdens het lopen met elkaar verbonden is door middel van een rode band om de pols, in het Walcherse kustplaatsje. Tempelaar bepaalt het tempo en dirigeert van Ouwerkerk door drassige modderpaadjes en over glibberige fietspaden. Als er een bochtje naar rechts gemaakt moet worden geeft hij een licht zetje, moet er naar links afgeslagen worden dan trekt hij lichtjes aan de band. Van Ouwerkerk volgt de aanwijzingen op de voet op, bang om te vallen is hij totaal niet. ,,Hij moet een blindelings vertrouwen in mij hebben'', zegt Tempelaar, terwijl hij Van Ouwerkerk maant te stoppen voor twee passerende amazones te paard. De 31-jarige Middelburger, die niets meer ziet door een chronische ontsteking van de oogzenuw waardoor het netvlies is beschadigd, beaamt dat. ,,Wim bepaalt wat we doen.'' Dat levert soms merkwaardige blikken op van andere hardlopers of fietsers die passeren. ,,Zoals laatst, toen we bezig waren met core-stability-oefeningen'', legt Tempelaar uit. ,,Die doe ik voor, maar Stefan kan dat niet zien. Dus staat hij aan mijn benen te voelen hoe hij het moet doen.'' ,,En dan zie je mensen inderdaad zo kijken van: wat zijn dat voor mafkezen!'', vult Van Ouwerkerk aan.
Vier weken zijn de twee inmiddels tot elkaar 'veroordeeld', maar tijdens het hardlooprondje door het bos blijkt dat ze al goed op elkaar ingespeeld zijn. ,,Ik heb altijd al een blinde willen begeleiden'', vertelt Tempelaar. ,,Ik ben nu gestopt met werken, bij Philip Morris, en heb er nu ook de tijd voor.'' Van Ouwerkerk: ,,Ik heb vroeger altijd gevoetbald bij Wissenkerke, dat was echt mijn ding. Maar doordat ik steeds slechter ging zien was dat niet meer mogelijk. Ook hardlopen deed ik wel eens, totdat het niet meer ging. Onlangs zag ik op de website Runningblind dat het mogelijk is om hard te lopen met een buddy. In Rotterdam zit een klein hardloopclubje voor blinden. Ze zijn daar een paar jaar geleden begonnen en inmiddels zijn er zes afdelingen in het land. Maar helaas niet in Zeeland. Ze adviseerden me om het zelf te regelen via Facebook en zo is het balletjes gaan rollen. Ik heb toen ook Remy Vasseur benaderd.'' ,,En die zei tijdens de training dat iemand een buddy zocht'', vult Tempelaar aan. ,,Ik heb me toen meteen aangeboden.''
Inmiddels hebben meerdere buddy's zich aangemeld bij Van Ouwerkerk, maar vooralsnog loopt hij alleen met Tempelaar. En dat blijft niet onopgemerkt. De rode band en de zonnebril die Van Ouwerkerk draagt verraden dat hier geen gewoon hardloopduo aan het werk is. Ze trekken veel bekijks op deze vroege dinsdagmorgen. Samen werken ze toe naar de Tankloop, de hardloopwedstrijd die traditioneel het einde van het jaar inluidt op 31 december in Dishoek. ,,Maar of we dat halen is nog even de vraag'', zegt Van Ouwerkerk, die in het dagelijks leven zijn eigen bedrijf als sportmasseur runt. ,,M'n eerste wedstrijd moet een tien kilometer worden'', zegt hij beslist. ,,Vijf kilometer vind ik niks, het moet wel een serieuze afstand zijn. Doordat ik in december nog op vakantie ga naar Canada en Mexico weet ik nog niet of ik door kan trainen. Als ik aan de start sta, wil ik goed voorbereid zijn. Het kan dus ook zijn dat het een wedstrijd in januari wordt.'' Stiekem droomt Van Ouwerkerk, die ook een sporthart heeft, al verder. ,,Het lijkt me mooi om ooit eens een halve marathon te lopen, daar wil ik naartoe werken. En wie weet een hele, maar dat is nu nog totaal niet aan de orde.''
Naast de droom over de grote afstanden die hij wil lopen, heeft Van Ouwerkerk nog een grote wens. En dat is om ooit weer te kunnen zien, zoals hij dat vroeger als kind ook kon. ,,Ik doe er alles aan om m'n ogen gezond te houden, slik elke dag medicijnen. Wellicht is in de toekomst een netvliestransplantatie mogelijk, dat zou mijn redding zijn. Ik vergelijk het met een vulkaan. Als mijn oog rustig is en blijft en niet tot uitbarsting komt is er hoop.''
Na zo'n veertig minuten slingeren door de Dishoekse bossen zit de training erop. Er wordt nog even geëvalueerd, waarna Tempelaar naar zijn auto loopt die tweehonderd meter verderop staat. ,,Hé, volgens mij vergeet je wat'', hoort hij achter hem. Er wordt gelachen. De rode band brengt de Middelburger en de Vlissinger vervolgens weer bij elkaar.

 


Bekijk: